Św. Wincenty a Paulo
Św. Wincenty a Paulo urodził się 24 kwietnia 1581 r. w Pouy koło Dax (Francja).
W roku 1600 otrzymał święcenia kapłańskie.
W roku 1625 założył Zgromadzenie Księży Misjonarzy, którego głównym zadaniem stało się prowadzenie misji ludowych, a w późniejszym okresie także formacji duchowieństwa diecezjalnego.
Dostrzegając, że nędza materialna utrudnia przyjęcie i życie Ewangelią, rozwinął dzieła miłosierdzia zakładając m.in. Bractwo Miłosierdzia (1617) i Stowarzyszenie Pań Miłosierdzia (1634). Wraz ze św. Ludwiką de Marillac w 1633 r. dał początek Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia (szarytki). Jego działalność zyskała uznanie w całej ówczesnej Francji.
Zmarł 27 września 1660 r. w Paryżu. W 1885 r. papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego patronem katolickich dzieł miłosierdzia.
1581
Urodziny w Pouy, wiosce w pobliżu Dax , niedaleko Pirenejów, Francja.
1595
Wincenty rozpoczyna naukę w Dax.
1596
W Bidache otrzymuje tonsurę i niższe święcenia.
1597
Rozpoczyna studia teologiczne w Saragossie i Tuluzie (do 1604 r.)
1598
Wincenty otrzymuje w Tarbes święcenia subdiakonatu i diakonatu.
1600
Otrzymuje święcenia kapłańskie w Chateau l`Eveque. Msza prymicyjna w Buzet. Mianowany proboszczem w Tilh.
1601
Pierwsza podróż do Rzymu.
1604
W Tuluzie otryzmuje stopień bakałarza teologii.
1605
Podróż Wincentego do Bordeaux, Tuluzy, Castres i Marsylii. Pochwycony przez arbaresków i uprowadzony do niewoli w Tunisie.
1606
Wincenty jest niewolnikiem w Tunisie.
1607
Ucieczka z niewoli. Pobyt w Awinionie i druga podróż do Rzymu. Pierwszy list o niewoli.
1608
Drugi list o niewoli. Wincenty przenosi się do Paryża.
1609
Wincenty oskarżony o kradzież przez sędziego de Sore; poznaje Berulle`a.
1610
List do matki. Wincenty zostaje mianowany kapelanem Małgorzaty de Valois i opatem św. Leonarda w Chaumes. Podróż do La Rochelle.
1611
Pobyt Wincentego w domu Berulle`a. Wizyty w Szpitalu Miłosierdzia. Poznaje teologa dręczonego pokusami przeciw wierze.
1612
Wincenty mianowany proboszczem w Clichy. Prawdopodobnie doznaje pokus przeciwko wierze (przez 3 lub 4 lata).
1613
Zamieszkuje u Gondich jako wychowawca ich dzieci.
1615
Mianowany kanonikiem i skarbnikiem w Ecouis. Nabawia się choroby nóg.
1616
Wincenty rezygnuje z opactwa św. Leonarda. Prosi o przywilej rozgrzeszania z grzechów zastrzeżonych. Kazanie na temat katechizmu i komunii.
1617
Spowiedź wieśniaka w Gannes i kazanie w Folleville. Wincenty opuszcza dom Gondich. Jest proboszczem w Chatillon. Założenie i nadanie regulaminu pierwszemu bractwu Miłosierdzia. Powraca do Gondich.
1618
Głosi misje w Villepreux, Joigny i Montmirail. W Paryżu poznaje św. Franciszka Salezego.
1619
Wincenty zostaje mianowany kapelanem galer.
1620
Misje i bractwa Miłosierdzia w posiadłościach Gondich. Nawrócenie się dwóch heretyków w Montmirail. Zastrzeżenia trzeciego.
1621
Misje w Marchais. Nawrócenie trzeciego heretyka w Montmirail. Bractwo Miłosierdzia w Macon. Odprawia rekolekcje w Soissons.
1622
Wincenty mianowany przełożonym Wizytek w Paryżu. Podróż do Marsylii.
1623
Misja na galerach w Bordeaux. Podróż do Pouy i pokusa dopomożenia własnej rodzinie. Licencjat z prawa kanonicznego.
1624
Wincenty odbywa rekolekcje w Valprofonde i Soissons. Mianowany przeorem Grossesauve i dyrektorem Bons Enfants. Wizytacja duszpasterska abp de Gondi w Clichy. Poznaje Saint Cyrana i Ludwikę de Marillac.
1625
Założenie Zgromadzenia Misji. Umiera pani de Gondi. Wincenty jedzie do Prowansji, aby zawiadomić jej męża. Umiera Antoni Le Gras, mąż Ludwiki.
1626
Zatwierdzenie Zgromadzenia Misji przez abp Paryża i przyłączenie do Zgromadzenia Misji kolegium Bons Enfants. Przyjęcie pierwszych Misjonarzy. Wincenty oddaje swój majątek.
1627
Kongregacja Rozkrzewiania Wiary zatwierdza Misję Wincentego a Paulo. Przyjęcie pierwszego brata – pomocnika
1628
Wincenty świadkiem w procesie beatyfikacyjnym Franciszka Salezego. W Beauvais przeprowadza pierwsze ćwiczenia dla kandydatów do święceń. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary odmawia zatwierdzenia Zgromadzenia Misji. Opozycja Berulle`a.
1629
Do Zgromadzenia Misji wprowadza się śluby. Założenie bractwa Miłosierdzia w Beauvais. Ludwika de Marillac wizytuje bractwa.
1630
Wincenty sporządza testament. W Paryżu odwiedza go siostrzeniec. Opozycja kleru paryskiego wobec Zgromadzenia Misji.
1631
Abp Paryża powierza Wincentemu prowadzenie ćwiczeń dla kandydatów do święceń. Ks. du Coudray jedzie do Rzymu, aby uzyskać zatwierdzenie Zgromadzenia Misji.
1633
Bulla Salvatoris nostri zatwierdzająca Zgromadzenie Misji. Założenie Konferencji wtorkowych i Sióstr Miłosierdzia.
1634
Założenie stowarzyszenia Pań Miłosierdzia przy Hotel-Dieu.
1635
Założenie domu w Toul.
1636
św. Łazarz staje się ośrodkiem rekrutacyjnym kapelanów dla wojska. Wincenty odwiedza króla w Senlis. Bons Enfants staje się seminarium wedle zaleceń trydenckich.
1637
Utworzenie w Zgromadzeniu Misji seminarium wewnętrznego.
1638
Księża z Konferencji wtorkowych głoszą misje w Saint-Germain-des-Pres i na dworze. Rozpoczyna się opieka nad podrzutkami.
1639
Początek akcji pomocy dla Lotaryngii. Misje dla uchodźców.
1640
Wincenty prosi Richelieu o pokój. Trwa akcja pomocy w Lotaryngii.
1641
Rozporządzenia o ślubach w Zgromadzeniu Misji zatwierdzone przez abrczbiskupa. Pozwolenie na fundację w Rzymie.
1642
Pierwsze zespołowe śluby i pierwszy konwent generalny Zgromadzenia Misji. Konwent nie przyjmuje dymisji Wincentego.
1643
Wincenty pomaga Ludwikowi XIII umrzeć po chrześcijańsku. Wchodzi do Rady Sumienia.
1644
Projekt fundacji w Barcelonie.
1645
Przybycie Misjonarzy do Tunisu.
1646
Przybycie Misjonarzy do Algieru i Irlandii. Zatwierdzenie Sióstr Miłosierdzia przez arcybiskupa – koadiutora Paryża.
1647
Projekt misji w Persji.
1648
Przybycie Misjonarzy na Madagaskar. Listy Wincentego o częstej komunii i jansenizmie.
1649
Przemówienie do Pań na temat podrzutków. Akcja pomocy dla Paryża i okolic.
1650
Akcja pomocy dla Pikardii i Szampanii.
1651
Przybycie Misjonarzy do Polski, do kościoła Św. Krzyża w Warszawie.
1652
Rozmowy z królową i książętami. Ustąpienie z Rady Sumienia.
1653
Zatwierdzenie przez abp Paryża Reguł i Konstytucji Zgromadzenia Misji.
1654
Fundacje w Agde i Turynie oraz szpital Imienia Jezus.
1655
Brewe Ex commissa nobis zatwierdza śluby Zgromadzenia Misji.
1656
Misjonarze odnawiają śluby.
1657
Zaraza w Genui. Śmierć wielu Misjonarzy.
1658
Wincenty rozdaje Misjonarzom Reguły i zaczyna ich objaśnianie.
1659
Wincenty choruje. Jako swojego następcę proponuje ks. Almerasa.
1660
27 września umiera Wincenty a Paulo.
Początki Zgromadzenia Misji nierozerwalnie wiążą się z osobistym powołaniem Wincentego a Paulo. Był wychowawcą synów rodziny de Gondi. W styczniu 1617 r., wezwany do umierającego mieszkańca wsi Gannes, zachęcił go do odbycia spowiedzi generalnej z całego życia. Po jej odprawieniu umierający wyznał publicznie, iż bez niej byłby z pewnością potępiony, gdyż na poprzednich spowiedziach taił grzechy ciężkie. Pani de Gondi obecna wśród świadków tego wydarzenia powiedziała: Jeżeli ten człowiek, uchodzący za dobrego chrześcijanina, byt narażony na potępienie, to cóż powiedzieć o innych, którzy prowadzą grzeszne życie? Wincenty myślał podobnie. Wspólnie postanowili, iż w następnym tygodniu wygłosi w Folleville kazanie o spowiedzi generalnej. Uczynił to 25 stycznia. W następstwie tego kazania było tak wielu chętnych do odprawienia spowiedzi, że Wincenty i jeszcze jeden ksiądz nie mogli podołać zadaniu. Poproszono o pomoc jezuitów z Amiens. Swoje wystąpienie Wincenty nazywał później pierwszym kazaniem misyjnym, a dzień 25 stycznia 1617 r. uznał za datę narodzenia Zgromadzenia Misji. Wprawdzie Zgromadzenia jeszcze wtedy nie założył, ale odkrył swoje powołanie głoszenia Ewangelii ubogim mieszkańcom wsi. Stało się ono w przyszłości powołaniem wspólnoty Zgromadzenia Misji.
Dopełnieniem tych pierwszych intuicji były kolejne doświadczenia. Św. Wincenty spotykał księży całkowicie zaniedbujących swoje kapłańskie powinności; niektórzy nie znali nawet formuły rozgrzeszenia. Widział w tym nieszczęście Kościoła i przyczynę zaniedbań duszpasterskich zwłaszcza w środowiskach wiejskich. Zrozumiał, że bez godnych duszpasterzy działalność misyjna pozostanie bezowocna. Zaangażował się w potrydenckie dzieło odnowy Kościoła poprzez należytą formację duchownych i to zadanie włączył do posłannictwa Zgromadzenia Misji.
Po pierwszych doświadczeniach misyjnych Wincenty opuścił dom państwa de Gondi. Chciał dochować wierności powołaniu głoszenia Ewangelii ubogim. Objął duszpasterstwo w parafii Chatillon-les-Dombes w pobliżu Lyonu. Spotkał się tam z prawdziwym ubóstwem mieszkańców. Dla zaradzenia nędzy najbardziej zaniedbanych założył Bractwo Miłosierdzia, które w przyszłości dało początek Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia. Przekonał się też, że biedny lud umiera z głodu i naraża się na potępienie; że nie wystarczy głoszenie Ewangelii i nauczanie katechizmu, jeżeli lud nie ma środków koniecznych do życia; że przed podawaniem chleba słowa Bożego, trzeba zapewnić ubogim chleb powszedni. W ten sposób dostrzegł podwójne posłannictwo Zgromadzenia Misji: troskę o zaspokojenie potrzeb materialnych i duchowych biednego ludu.
Wróciwszy do domu państwa de Gondi, w latach 1618–1625 oddał się głoszeniu misji w wiejskich parafiach w ich posiadłościach. Czynił to sam, ale szukał też pomocy innych księży. Pani de Gondi pragnęła nadać temu formy instytucjonalne. Przedstawiła tę myśl jezuitom i oratorianom. Spotkała się jednak z odmową. Wówczas zaproponowała św. Wincentemu, aby powołał wspólnotę, która poświęciłaby się całkowicie temu dziełu. Długo zwlekał z decyzją. Jak mówił, nie był przekonany, czy taka jest wola Boża. Pod wpływem spowiednika, ks. A. Duvala przyjął propozycję i podjął starania o jej urzeczywistnienie. Uzyskał licencjat z prawa kanonicznego na Sorbonie. Dzięki temu został przełożonym uniwersyteckiego kolegium des Bons Enfants. Objął je 16 marca 1624 r. Zapewniło to dom dla przyszłego Zgromadzenia.
W rok później, 17 kwietnia 1625 r. podpisano notarialny dokument fundacyjny Zgromadzenia lub Stowarzyszenia Misji. Natura prawna nowego instytutu nie była sprecyzowana. Wyraźnie określono tylko jego cele: Poświęcą się całkowicie i wyłącznie pracy dla zbawienia ubogiego ludu podróżując na własny koszt od wsi do wsi dla głoszenia kazań, katechizowania, pouczania i zachęcania do dobrej spowiedzi z całego życia. Struktury prawne ograniczały się do wyznaczenia ks. Wincentego jako przełożonego i animatora oraz do stwierdzenia, że członkowie wspólnoty zrezygnują z wszelkich zajęć i godności kościelnych i że nie będą głosić kazań w miastach. Przewidywano zredagowanie w przyszłości właściwego regulaminu. Początkowo stowarzyszenie zobowiązywało się do głoszenia co pięć lat misji parafialnych w posiadłościach państwa de Gondi. W zamian za to otrzymało kapitał 45.000 liwrów zagwarantowany na dochodach opactwa Buzais. To wszystko sprawiało, że św. Wincenty uważał de Gondich za fundatorów Zgromadzenia w znaczeniu ekonomicznym. W sensie duchowym nowopowstałe dzieło przypisywał Bogu. To przekonanie należy do charyzmatu wincentyńskiego.
Można być powołanym do wielu rzeczy, np. do bycia ojcem, uczniem, nauczycielem, księdzem, zakonnikiem, misjonarzem, itd. Nawet w jednym powołaniu może być jeszcze wiele innych tzw. „powołań w powołaniu”, np. ksiądz może być także misjonarzem.
Warto skoncentrować się nad cechami powołania misjonarskiego (konkretnie chodzi o osobę należącą do Zgromadzenia Misji – CM). Misjonarz ze Zgromadzenia założonego przez św. Wincentego a Paulo ma naśladować Chrystusa głoszącego Ewangelię ubogim. A jak to się przekłada na praktykę?
- po pierwsze, ma zatroszczyć się o własne uświęcenie
(Mk 8, 36: „Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić?”) - po drugie, ma zajmować się formacją duchowieństwa, a więc pracować w seminariach jako wykładowcy, ojcowie duchowni, być w stałej dyspozycji, by pomagać na różny sposób osobom duchownym w ich pracy;
- po trzecie, głosić rekolekcje i misje wszędzie tam, gdzie jest potrzeba, gdzie przełożeni zgromadzenia poślą.
Każdy Misjonarz C.M., choć nie jest zakonnikiem, żyje we wspólnocie. Składa 4 śluby wieczyste (czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i wierności) po to, aby być bardziej wiarygodnym świadkiem Chrystusa wśród ubogich i aby być wiernym swym zobowiązaniom.
Św. Wincenty a Paulo określił także, jaki ma być Misjonarz. Oto cechy jego charakteru, które ma rozwijać:
- pokorny
- prosty
- łagodny
- praktykujący codzienną ascezę (umartwienie)
- gorliwy o zbawienie dusz
Modlitwy
Panie mój i Boże, Jezu Chryste!
Ty przyszedłeś jako Zbawiciel na ziemię, aby ukazać nam Ojca, który jest miłością.
Przyszedłeś na świat, aby ogień rzucić – ogień Twojej miłości.
Proszę Cię, wysłuchaj moją pokorną modlitwę i napełnij moje serce duchem Twojej miłości, duchem łagodności, duchem cierpliwości.
Spraw, aby Twój Duch stawał się światłością mojego życia, światłością, która wszystkim ludziom będzie wskazywać drogę do Ojca.
Panie mój!
W czasie swojego ziemskiego życia wiele czasu poświęcałeś na modlitwę.
Twoje ziemskie życie było nieustanną modlitwą: od bycia w sprawach Ojca w dzieciństwie,
aż po modlitwą przygotowania na śmierć w Ogrodzie Oliwnym.
Daj mi, Panie, swojego ducha modlitwy.
Naucz mnie modlić się. Swoją boską mocą pociągnij mnie do siebie. Naucz mnie korzystania z Twojego przykładu.
Spełnij swoją obietnicę i przyjdź do mnie z Ojcem i Duchem Świętym.
Modlitwa do św. Wincentego a Paulo – Patrona wszystkich Dzieł Miłosierdzia
O Chwalebny św. Wincenty,
niebieski Patronie Wszystkich Stowarzyszeń Miłosierdzia
i Ojcze wszystkich nieszczęśliwych,
któryś za życia nie odsunął nikogo z uciekających się do Ciebie:
wejrzyj na liczne nieszczęścia, które niestety, przygniatają nas
i przybądź nam z pomocą;
uproś u Pana Boga ubogim wsparcie,
chorym ulgę, zasmuconym pocieszenie,
opuszczonym opiekę, bogatym miłość dla ubogich,
grzesznikom nawrócenie, kapłanom gorliwość,
Kościołowi pokój i narodom zgodę,
zbawienie ludziom.
Niechaj wszyscy doznają skutków litościwego orędownictwa Twego,
tak abyśmy wsparci przez Ciebie w nędzach tego życia, mogli się połączyć z Tobą w niebie,
gdzie nie będzie ani smutku, ani boleści,
ale radość i wesele w większej szczęśliwości.
Amen.
Nadziejo Izraela,
Wybawco jego wśród utrapienia,
wejrzyj łaskawie z wysokości niebios.
Spojrzyj i nawiedź winnicę swoją,
użyźnij ją strumieniami wód,
niech się rozkrzewi i umocni,
co zaszczepiła prawica Twoja.
Żniwo wprawdzie wielkie,
lecz robotników mało
– błagamy Cię tedy, Pana żniwa,
abyś posłał robotników na żniwo swoje.
Pomnażaj lud swój i napełniaj weselem,
iżby powstały mury Jeruzalem.
Ten jest dom Twój Panie – to jest Twój dom.
Spraw, by nie znalazł się w nim kamień,
którego nie położyła najświętsza dłoń Twoja.
Których zaś wezwałeś
– zachowaj w imię Twoje i uświęć ich w prawdzie.
Amen.
